Dorta Jagić | F.D.Pommer 1856 | slani print

AMBROTIPIJA

za Roberta Gojevića

Drevna je vještina

lijevanja aktova i likova po staklu,

tu su kolodij, srebro nitrat i tamna,

tamna, crvena komora

kao utroba kineskog zmaja

fotografove ruke kao usta kušača vina u

kojima se miješaju sjene

svjetla, vremena, vode…

vrijeme je toplo, smolasto, sporo,

vrijeme ukroćeno u razvijač, kemijski element!

da bi potom, pred mojim pozirajućim licem,

bilo pušteno naopako u drvenu kutiju starog aparata

na pet,šest sekundi.

a onda je počela

mađioničarska predstava.

u bijelim Robertovim rukama

(crne bi bile od srebra)

bistra se, nedokučiva tekućina bibala

kao plodna voda, malo primordijalno more

u crnom plastičnom koritu.

polako je, iz bijelog ničega na dnu, na staklu

izranjala, ocrtavala se sablast negativa,

a onda, potezom mađioničara,

pojavio se pozitiv, moj lik

ženskoga alkara.